Вястун неспадзеўны – кляновы лісток
Ляжыць на далоні:
Ці позва на суд ці на шчасьце квіток,
Мне Богам дароны?
Пра шчасьце, як грэшніку ў пекле пра цуд,
Мне марыць запозна.
Напэўна, на страшны і праведны суд
Ад Бога мне позва.
Чаму ж бо, паведай, лісток-варажбіт,
Мне сэрца так цісьне?
Чаму мае думы на ўвесь краявід,
Як хмары, навісьлі?
Што тонкія жылкі-пражылкі твае
Вяшчаюць-варожаць?
Ці ласку, якая душу мне спаўе,
Ці стынь і варожасьць?
Скажы ж, не таіся, калі сапраўды
Ты Божы пасланьнік.
Чыесьці дарогі... Чыесьці сьляды...
Чыесьці расстаньні...
Гляджу-углядаюся ў рыскі-штрыхі,
Бы ў лёсу пісьмёны:
Чыесьці надзеі... Чыесьці грахі...
Чыесьці імёны...
Чыесьці тут лёсы, чыесьці... А дзе ж
Майго накановы?
Ці мне, на астатку, ня ведаць іх лепш,
Лісточак кляновы?
1992
|
|
